Detektor pulsacyjno-wyładowczy (z ang. PDD) wykorzystuje jako źródło jonizacji wyładowanie impulsowe prądu stałego o małej mocy, w helu. Wyładowanie impulsowe obserwowane jest między dwoma ostrzami, wykonanymi z drutu platynowego, umieszczonymi w odległości 1,5 mm. Napięcie wyładowania kształtuje się między 1-10 kV, a czas jego trwania to od 20 do 60 μs. Detektor umożliwia detekcję wszystkich związków, w tym także wodoru.
Zastosowanie:
Używany często jako bardziej czuła alternatywa dla detektora TCD.
